ROSALÍA

Ti es pra min a barquiña que lembra
toda presencia de madeiras náufragas
que vive, infinda, unha traxedia líquida
de peiraos sen panos e sen peixes.
                         Sedenta coma un mar
                         e no teu mar, afogada.

Ti es pra min un pobo pequeniño
de vieiros sen cume, sen riadas,
mergullando no seo case morto
unha virxe canción, inimitable
                         Sedenta coma un mar
                         e no teu mar, afogada.

Ti es pra min unha callada piña
de moitas primaveras agardadas
onde xogaron anxos
onde vibraron ás sen movelas.
                         Sedenta coma un mar
                         e no teu mar, afogada.

Ti es pra min a historia da meniña
que ía soñando praias
ata que deu marea a un ben triste mañá.
                         Sedenta coma un mar
                         e no teu mar, afogada.

Ti es pra min o lombo dunha sombra

onde todo resulta preguntado

e o paso das persoas faise lene...

                         Sedenta coma un mar
                         e no teu mar, afogada.

¡Ti es pra min a terra dunha tumba, cumpridamente
                                                limpa de pisadas!...

Esta composición pertence ao poemario Do sulco. Como se pode ver xa no título, está dedicado a Rosalía. Unha das primeiras estratexias do feminino é buscar e resaltar as figuras feministas anteriores. É este o caso deste poema en que Xohana Torres salienta a figura de Rosalía de Castro.

Rosalía de Castro, a gran autora galega do século XIX que defendeu e puxo voz ás mulleres galegas da época. Tamén denunciou a situación das mulleres na sociedade. No seu caso, o feito de ser muller e escritora orixinoulle moitos problemas e menosprezos, até o punto de a crítica dicir que a autoría das súas composicións era do seu marido Manuel Murguía.

Neste poema, os dous versos que se repiten ao longo da composición fan referencia á potencia artística que tiña a autora ("Sedenta coma un mar") e a como se truncou esa capacidade debido á sociedade opresora que a asfixiaba ("e no teu mar, afogada").

A admiración de Xohana Torres por Rosalía reflíctese en todo o poema co verso "Ti es pra min..." que repite ao principio de cada estrofa creando un paralelismo que dota de musicalidade a composición. Alén disto, a autora cualifica a Rosalía como "inimitable" no verso 10. Por último, cómpre destacar no verso 24 ("Ti es pra min o lombo dunha sombra") a alusión á negra sombra de Rosalía, un dos tópicos máis famosos da súa obra.