PENÉLOPE 

DECLARA o oráculo:

"Que a banda do solpor é mar de mortos,
incerta, última luz, non terás medo.

Que ramas de loureiro erguen rapazas.
Que cor malva se decide o acio.

Que acades disas Patrias a vendima.
Que amaine o vento, beberás o viño.

Que sereas sen voz a vela embaten.
Que un sumario de xerfa polos cons”.

Así falou Penélope:

                    “Existe a maxia e pode ser de todos.
                    ¿A que tanto novelo e tanta historia?

                    EU TAMEN NAVEGAR."

Neste poema, reinterprétase o mito de Penélope, esposa de Ulises, que tecía e destecía mentres o esperaba. Este mito tradicional estivo caracterizado durante moito tempo por unha visión patriarcal, segundo a cal a esposa espera pacientemente a volta do seu marido. É o máis coñecido da autora e pertence ao poemario Tempo de ría.
  
Xohana Torres enfoca o mito desde unha nova perspectiva, a perspectiva feminista, e concede a Penélope a capacidade de actuar. A personaxe é clara fronte ao oráculo, símbolo de autoridade e veracidade. Non vai esperar como no mito tradicional, senón que vai pasar á acción.   

Dentro da metáfora marítima que caracteriza este poemario, navegar é un elemento metaforizador que significa vivir ou existir. Así, no último verso “EU TAMÉN NAVEGAR”, o eu lírico declara a súa liberdade e o seu dereito a decidir. 

O poema ten unha gran carga simbólica porque supón a rebeldía de Penélope, que decide actuar por ela mesma. O feito de conceder poder de decisión á protagonista deste mito, tradicionalmente patriarcal, supón unha nova imaxe e unha nova concepción dela e, en xeral, da muller.